# Twórcą języka Python jest Guido van Rossum. Nazwa Python wywodzi się od tytułu serii programów
satyrycznych emitowanych przez telewizję BBC w latach 70. ubiegłego wieku.
David Ascher i Mark Lutz już w roku 2003 oceniali światową liczbę użytkowników Pythona na 1 milion. Poza
indywidualnymi osobami wymieniali takie znane kompanie jak Google, Yahoo!, Hewlett-Packard, Seagate,
IBM i Industrial Light and Magic.

Po uruchomieniu Pythona wiersz polecenia wygląda tak: >>>. Jest to sygnał dla nas, że od tego momentu możemy używać wyłącznie instrukcji języka Python. Nie musisz wpisywać >>> – Python zrobi to za Ciebie.

Jeśli w którymkolwiek momencie zechcesz wyjść z konsoli Pythona, wpisz polecenie exit() albo użyj kombinacji klawiszy Ctrl + Z w Windows lub Ctrl + D w Macu/Linuksie. Wtedy już nie będziesz więcej widzieć >>>.

Teraz jeszcze nie chcemy wyjść z konsoli Pythona. Chcemy się jeszcze kilku rzeczy nauczyć. Zacznijmy od wpisania działania matematycznego, np. 2 + 3 i naciśnięcia entera.

command-line

>>> 2 + 3
5

Nieźle! Widzisz, jak pojawiła się odpowiedź? Python zna się na matematyce! Powinnaś spróbować innych działań, np.:

  • 4 * 5
  • 5 - 1
  • 40 / 2

By wykonać potęgowanie, powiedzmy podnieść 2 do potęgi 3, musimy wpisać:

command-line

>>> 2 ** 3
8

Pobaw się tym przez chwilę, a potem wróć tutaj. 🙂

Ja widzisz, Python jest świetnym kalkulatorem. Jeżeli zastanawiasz się, co możesz z nim jeszcze zrobić…

Zadanie:

>> 25+2*-3**3+12/3

najpierw spróbuj policzyć sam, a potem zastosuj program – MUSI wyjść:
-25 ..  (tak – programowanie to MATEMATYKA ! )

Tekstowy typ danych (string)

A jakby tak wpisać swoje własne imię? Wpisz swoje imię używając cudzysłowów, w ten sposób:

command-line

>>> "Ola"
'Ola'

Właśnie stworzyłaś swój pierwszy string! Jest to ciąg znaków, który może być przetwarzany przez komputer. String musi zawsze zaczynać się i kończyć tym samym znakiem. Może to być apostrof (') lub cudzysłów (") – nie ma różnicy! Sygnalizują one Pythonowi, że wszystko, co znajduje się pomiędzy nimi, jest stringiem.

Stringi mogą być łączone. Spróbuj tak:

command-line

>>> "Czesc " + "Ola"
'Czesc Ola'

Da się również mnożyć stringi za pomocą liczb:

command-line

>>> "Ola" * 3
'OlaOlaOla'

Jeśli chciałabyś użyć apostrofu wewnątrz stringu, możesz to zrobić na dwa sposoby.

Za pomocą cudzysłowu:

command-line

>>> "Runnin' down the hill"
"Runnin' down the hill"

lub poprzedzając apostrof odwróconym ukośnikiem (“):

command-line

>>> 'Runnin\' down the hill'
"Runnin' down the hill"

Fajnie, co? Możesz także wyświetlić swoje imię wielkimi literami. Wpisz:

command-line

>>> "Ola".upper()
'OLA'

Właśnie użyłaś metody upper na swoim stringu! Metoda (jak upper()) to sekwencja instrukcji, które Python wykonuje na podanym obiekcie ("Ola") jak tylko ją wywołasz.

Jeżeli chcesz poznać liczbę liter, którą zawiera twoje imię, istnieje funkcja również do tego!

command-line

>>> len("Ola")
3

Zastanawiasz się, dlaczego czasami wywołujemy funkcję z . na końcu stringu (jak tutaj: "Ola".upper()), a czasami najpierw wywołujemy funkcję, a dopiero potem umieszczamy string w nawiasach? Ano, w niektórych przypadkach funkcje są związane z obiektami. Tak jak upper(), która może być użyta wyłącznie na stringach. Taką funkcję nazywamy wówczas metodą. Są również funkcje, które nie są powiązane z niczym konkretnym i mogą być używane na różnych typach obiektów, jak na przykład len(). Dlatego przekazujemy "Ola" jako parametr dla funkcji len.

Podsumowanie

OK, wystarczy już stringów. Jak dotąd nauczyłaś się o:

  • wiersz polecenia – wpisywanie komend (kodu) w wierszu polecenia Pythona powoduje, że Python zwraca wyniki
  • liczby i stringi – w Pythonie liczb używamy do działań matematycznych, a stringów do obiektów tekstowych
  • operatory – takie jak + i *, łączą wartości produkując nowe
  • funkcje – takie jak upper() i len(), wykonują działania na obiektach.

Są to podstawy każdego języka programowania, jakiego przyjdzie Ci się uczyć

 

pierwiastek kwadratowy 318 103681ps. Liczby rzeczywiste mogą być w Pythonie przedstawione w formie ułamka dziesiętnego (z separatorem w
postaci kropki, nie przecinka!) “Tablicowy” symbol pierwiastka to dla Pythona graficzna “fanaberia” – pierwiastek to zwyczajnie potęga (wykładnik w postaci ułamka). Czy teraz już Wiesz jak obliczyć pierwiastek kwadratowy (1/2=0.5) liczby 64 bez biblioteki math  :):):) ? 

Zmienne

Ważnym zagadnieniem w programowaniu są zmienne. Zmienna to nic innego jak nazwa nadana jakiejś wartości, którą potem możemy się posługiwać. Programiści używają zmiennych do przechowywania danych, dzięki czemu ich kod jest bardziej czytelny i nie muszą każdorazowo zastanawiać się, co jest czym.

Tworzenie i zmiana wartości zmiennych

>>> a=4
>>>
Sprawdźmy, czy a rzeczywiście równe jest cztery:
>>> a
4
>>>
Stwórzmy nową zmienną:
>>> b=5

Aby wykonać dwa polecenia Pythona w jednym wierszu rozdzielamy je średnikiem. Sprawdźmy wartości
obu zmiennych:
>>> a;b
4
5
>>>
W każdej chwili możemy zmienić wartość zmiennej:
>>> a=7
>>> a
7
>>>
Do zmiennej możemy podstawić wartość innej zmiennej:
>>> a=b
>>> a;b
5
5
>>> b=3
>>> a;b
5
3
>>>
lub dowolnie skomplikowane wyrażenie:
>>> c=1+17*(32/8)
>>> d=(a*b)/(a+b+2.0)
>>> c;d
69
1.5

Przypuśćmy, że chcemy stworzyć nową zmienną zwaną imie:

command-line

>>> imie = "Ola"

Napisałyśmy własnie, że imie równa się Ola.

Jak już zauważyłaś, Twój program nie wyświetlił niczego tak, jak to robił wcześniej. Zatem skąd wiemy, że zmienna faktycznie istnieje? Wpisz imie i wciśnij enter:

command-line

>>> imie
'Ola'

Jupi! Twoja pierwsza zmienna! 🙂 Zawsze możesz zmienić, do czego się ona odnosi:

command-line

>>> imie = "Sonja"
>>> imie
'Sonja'

Możesz także używać jej w funkcjach:

command-line

>>> len(imie)
5

Super, co? Zmienne mogą być czymkolwiek – liczbami również! Spróbuj:

command-line

>>> a = 4
>>> b = 6
>>> a * b
24

Ale co by było, gdybyśmy użyły złej nazwy? Masz pomysł, co mogłoby się stać? Sprawdźmy!

 command-line

>>> miasto = "Tokyo"
>>> masto
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
NameError: name 'masto' is not defined

Błąd! Jak widzisz, Python ma różne rodzaje błędów, a ten nosi nazwę NameError. Python zwróci Ci taki błąd, gdy będziesz próbowała używać nazwy, która nie została jeszcze utworzona. Gdybyś w przyszłości natrafiła na niego, sprawdź w swoim kodzie czy nie popełniłaś literówek w nazwach zmiennych.

Poświęć chwilę czasu na zabawę i przekonaj się, co możesz z tym zrobić!

Funkcja print

Spróbuj tego:

command-line

>>> imie = 'Maria'
>>> imie
'Maria'
>>> print(imie)
Maria

Kiedy wpisujesz po prostu imie, interpreter Pythona zwraca odwzorowanie stringa będącego wartością zmiennej ‘imie’, czyli litery M-a-r-i-a zamknięte w pojedynczym cudzysłowie”. Natomiast gdy napiszesz print(imie), Python wypisze zawartość zmiennej na ekran, bez żadnego cudzysłowu, co wygląda lepiej.

Jak się później przekonamy, print() jest szczególnie użyteczny, gdy chcemy wypisać coś z wnętrza funkcji lub gdy zechcemy wypisać wartości w kilku wierszach

Listy

Oprócz stringów i liczb całkowitych, Python dysponuje szeregiem różnych typów obiektów. Teraz zapoznamy się z typem zwanym listą. Listy są dokładnie tym, co myślisz: obiektami, które są listami innych obiektów. 🙂

Śmiało, stwórzmy listę:

command-line

>>> []
[]

Tak, lista jest pusta. Niespecjalnie przydatne, co? Stwórzmy listę numerów totolotka. Nie chcemy się powtarzać za każdym razem, więc tutaj również posłużymy się zmienną:

command-line

>>> wyniki = [3, 42, 12, 19, 30, 59]

Dobrze, mamy listę! Co możemy z nią zrobić? Zobaczmy ile liczb znajduje się w tej liście. Masz pomysł, jakiej funkcji powinnaś użyć? Już z niej korzystałaś!

command-line

>>> len(wyniki)
6

Tak! len() może zwrócić Ci liczbę obiektów zawartych w liście. Prawda że przydatne? To może teraz posortujmy listę:

command-line

>>> wyniki.sort()

Polecenie to niczego nie zwraca, po prostu zmieniło kolejność liczb zawartych w liście. Wypiszmy jej zawartość jeszcze raz i zobaczmy co się stało:

command-line

>>> print(wyniki)
[3, 12, 19, 30, 42, 59]

Jak widzisz, liczby na liście są teraz uporządkowane według wartości od najniższej do najwyższej. Gratulacje!

A gdybyśmy zapragnęły odwrócić kolejność? Zróbmy to!

command-line

>>> wyniki.reverse()
>>> print(wyniki)
[59, 42, 30, 19, 12, 3]

Jeżeli chcesz dodać coś do swojej listy, możesz to zrobić wpisując polecenie:

command-line

>>> wyniki.append(199)
>>> print(wyniki)
[59, 42, 30, 19, 12, 3, 199]

Jeśli chcesz wyświetlić tylko pierwszą liczbę, możesz to uczynić używając indeksów. Indeks jest numerem mówiącym nam, w którym miejscu listy znajduje się dany element. Programiści zaczynają liczenie od zera, zatem pierwszy element Twojej listy znajduje się w miejscu oznaczonym indeksem 0, następny z indeksem 1, i tak dalej. Spróbuj tego:

command-line

>>> print(wyniki[0])
59
>>> print(wyniki[1])
42

Jak widzisz, możesz uzyskać dostęp do każdego z elementów Twojej listy za pomocą jej nazwy oraz numeru indeksu wewnątrz nawiasów kwadratowych.

By skasować coś z twojej listy, musisz użyć indeksów, których nauczyłyśmy się powyżej i metody pop(). Spróbujmy zobaczyć, jak to działa na przykładzie i powtórzmy sobie to, czego się nauczyliśmy wyżej. Usuńmy pierwszy element z naszej listy.

command-line

>>> print(lottery)
[59, 42, 30, 19, 12, 3, 199]
>>> print(lottery[0])
59
>>> lottery.pop(0)
59
>>> print(lottery)
[42, 30, 19, 12, 3, 199]

Wszystko zadziałało zgodnie z planem!

Słowniki

Słownik przypomina nieco listę, jednak różni się tym, że dostęp do wartości uzyskujemy za pomocą klucza, a nie liczbowego indeksu. Kluczem może być dowolny ciąg znaków lub liczba. Pusty słownik tworzymy tak:

command-line

>>> {}
{}

To pokazuje, że właśnie stworzyłeś pusty słownik. Hura!

A teraz spróbuj wpisać poniższą instrukcję (spróbuj użyć własnych danych):

command-line

>>> uczestniczka = {'imie' : 'Ola', 'kraj' : 'Polska', 'ulubione_liczby' : [7, 42, 92]}

Za pomocą tej instrukcji stworzyłaś właśnie zmienną o nazwie uczestniczka zawierającą trzy pary klucz-wartość:

  • Klucz imie wskazuje na wartość 'Ola' (obiekt typu string),
  • kraj wskazuje na wartość 'Polska' (kolejny string),
  • zaś ulubione_liczby odnoszą się do [7, 42, 92] (obiekt typu list zawierający trzy liczby).

Za pomocą poniższej składni możesz sprawdzać wartości poszczególnych kluczy:

command-line

>>> print(uczestniczka['imie'])
Ola

Widzisz, zupełnie jak w liście. Ale nie trzeba pamiętać numeru indeksu, wystarczy nazwa klucza.

A co się stanie, gdy poprosimy Pythona o wartość klucza, który nie istnieje? Masz pomysł? Spróbujmy tak zrobić i zobaczmy efekt!

 command-line

>>> uczestniczka['wiek']
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
KeyError: 'wiek'

Spójrz, kolejny błąd! Tym razem KeyError. Python próbuje Ci pomóc i wskazuje, że klucz 'wiek' nie istnieje w tym słowniku.

Kiedy powinniśmy używać słownika, a kiedy listy? To bardzo dobre pytanie! Zastanów się nad rozwiązaniem, zanim spojrzysz na odpowiedź poniżej.

  • Potrzebujesz ułożyć elementy w określonej kolejności? Wybierz listę.
  • Potrzebujesz powiązać wartości z kluczami, żeby mieć później łatwiejszy dostęp do nich (używając klucza)? Użyj słownika.

Słowniki, podobnie jak listy, są mutowalne, co oznacza, że po ich utworzeniu można je nadal zmieniać. Możesz dodać do stworzonego już słownika nowe pary klucz-wartość, w taki sposób:

command-line

>>> uczestniczka['ulubiony_jezyk'] = 'Python'

Podobnie jak w przypadku list, metoda len() zwraca liczbę par klucz-wartość w danym słowniku. Śmiało, wpisz polecenie:

command-line

>>> len(uczestniczka)
4

Mam nadzieję, że jak dotąd jest to zrozumiałe. 🙂 Gotowy na dalszą zabawę ze słownikami? W następnej linijce czeka nas jeszcze więcej niesamowitości.

Za pomocą polecenia pop() możesz usunąć element ze słownika. Założmy, że chciałbyś usunąć wpis oznaczony kluczem 'ulubione_liczby'. Wpisz następującą instrukcję:

command-line

>>> uczestniczka.pop('ulubione_liczby')
[7, 42, 92]
>>> uczestniczka
{'kraj': 'Polska', 'ulubiony_jezyk': 'Python', 'imie': 'Ola'}

Jak widać z wyświetlonego rezultatu, para klucz-wartość odpowiadająca kluczowi ‘ulubione_liczby’ została usunięta.

Ponadto możesz także zmienić wartość odpowiadającą kluczowi, który już istnieje w słowniku. Napisz:

command-line

>>> uczestniczka['kraj'] = 'Niemcy'
>>> uczestniczka
{'kraj': 'Niemcy', 'ulubiony_jezyk': 'Python', 'imie': 'Ola'}

Jak widać, wartość klucza 'kraj' została zmieniona z 'Polska' na 'Niemcy'. 🙂 Ekscytujące? Hura! Właśnie nauczyłaś się kolejnej niesamowitej rzeczy.

Podsumowanie

Doskonale! Wiesz już sporo o programowaniu. W tej części nauczyłeś się o:

  • błędach – umiesz już czytać ze zrozumieniem błędy pojawiające się, gdy Python nie rozumie polecenia, które mu wydałaś
  • zmiennych – nazwach dla obiektów, dzięki którym programuje się łatwiej, a Twój kod jest czytelniejszy
  • listach – listach obiektów uporządkowanych w określonej kolejności
  • słownikach – zbiorach obiektów przechowywanych w postaci par klucz-wartość

Instrukcja warunkowa i pętle >>

x = 100
if x > 0:
print(“liczba dodatnia”)
elif x == 0:
print(“zero”)
else:
print(“liczba ujemna”)

Jak Myślisz – co oznaczają komendy :”if”, “elif”, “else” ???

Rysujemy …

import turtle ( włącz “żółwia” 😉 )

turtle.pensize(10) – grubość linii pisaka = 10 (zmień jak chcesz)

turtle.goto(100,0);turtle.goto(100,100);turtle.goto(0,100)

czyli “idź pisakiem do X=100 Y=0; X=100 Y=100; X=0Y=100;” – UKŁAD WSPÓŁRZĘDNYCH ! Czy już Rozumiesz ?

 

python

Pozdrowienia od Natalii 😉 ( 8D – to na czwórkę …)

C++ / ściąga/

https://www.onlinegdb.com/online_c++_debugger

Budowa:

#include <cstdio>
int main()
{
printf( “umiem pisać” );
return 0;
}

cplus1

cplus2

tekstowo:

#include <iostream>

using namespace std;

int main()

{

int a,b,roznica;

cout<<“podaj liczby\n”;

cin >>a >>b;

roznica=a-b;

cout<<“roznica wynosi “<<roznica;

return 0;

}

C++ został zaprojektowany przez Bjarne Stroustrupa jako rozszerzenie języka C o obiektowe mechanizmy abstrakcji danych i silną statyczną kontrolę typów. Zachowanie zgodności z językiem C na poziomie kodu źródłowego pozostaje jednym z podstawowych celów projektowych kolejnych standardów języka… ;D